Lubię mieć...

Mieć miedź...

Proszę bardzo. Może być w formie pierścionka?

Z zielonym szklanym oczkiem?

I z kropelką srebrną na szczycie jak wisienka na torcie... :)

 Egzemplarz okazały: obrączka o szerokości 8,8 mm, 

miseczka o średnicy 13,2 mm, 

średnica szkiełka w oczku - 9 mm. 

Powstał jako terapia antystresowa 

po męczarniach ze srebrem.

Sama przyjemność.

Promień księżyca w metal zakuty

Długa nieobecność za mną.

Wakacyjne nic-nie-robienie

skończyło się nieodwołalnie.

Powyżej moja pierwsza praca ze srebrem.

Pierścionek z oczkiem z kamienia księżycowego.

W tym egzemplarzu opalescencja akurat nieznaczna,

w dodatku bardzo trudno było mi

uchwycić to zjawisko na zdjęciu.

Obrączka bardzo szeroka: 9 mm,

kaszt ma wysokość 6 mm.

Warto było poczuć różnicę w pracy ze szlachetnym materiałem,

mimo tego, że zanim udał się produkt finalny,

dwa kaszty stopiły się przy próbie zlutowania.

Fakt bezsporny - srebro to nie miedź, 

ani tym bardziej mosiądz.

Ciekawe: o ile loopy proste
od razu wychodziły mi świetnie,
o tyle te owijane z miękkiego drutu
do tej pory niekoniecznie.
Ćwiczyłam przy okazji pierścionka,
ale wciąż nie jestem zadowolona.

Naszyjnik ze szkieł weneckich
powstał z... niewiedzy
o tym, że:
- szkło weneckie jest bardzo ciężkie
i nie nadaje się na kolczyki
- duże dyski TEŻ są ciężkie
i TEŻ nie nadają się na kolczyki.
Przy noszeniu ich na szyi
ten ciężar nie stanowi takiego problemu.